Πολυτεχνείο - Η εξέγερση του Πολυτεχνείου

Πως φθάσαμε στην 21η Απριλίου

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του μεταπολεμικού δημοκρατικού πολιτεύματος να λειτουργήσει ομαλά και να παράγει σταθερές κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου υπονομεύθηκε από τα Ανάκτορα και τελικά ο ίδιος αποπέμφθηκε από την πρωθυπουργία. Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μια την άλλη καταρράκωσαν κάθε έννοια πολιτικού βίου και πρόσφεραν το πρόσχημα για την επιβολή εξωκοινοβουλευτικής λύσης.
Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967 ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή εκλογών, έγινε πραξικόπημα με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Στυλιανό Παττακό και τον Νικόλαο Μακαρέζο, κατέλυσε το Σύνταγμα και επέβαλλε στρατιωτική δικτατορία.


Ο ξεσηκωμός του Φεβρουαρίου

Το 1973 ήταν η χρονιά της μεγάλης δοκιμασίας της Χούντας, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 επέβαλε καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα. Στις 14 Φεβρουαρίου 1973 ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347 που προέβλεπε την υποχρεδωτική στράτευση των φοιτητών που ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του Πολυτεχνείου, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της "περιύβρισης αρχής". Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. Επίσης περίπου 100 φοιτητές αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.


Η κατάληψη της Νομικής

Εννέα ημέρες μετά τα -πρώτα- γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 23 Φεβρουαρίου οι φοιτητές της κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα προβάλλοντας τα συνθήματα "Δημοκρατία", "Κάτω η Χούντα" και "Ζήτω η Ελευθερία". Η αστυνομία επενέβη και πάλι με βιαιότητα για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
Η ανταρσία στο Πολεμικό Ναυτικό και η διαφυγή του καταδρομικού "Βέλος" στην Ιταλία τον Μάιο του 1973 και το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου, που εξελίχθηκε σε παλλαική αντιδικτατορική διαδήλωση, έδειξαν ότι η δυσαρέσκεια κατά του δικτατορικού καθεστώτος δεν περιοριζόταν στον φοιτητικό χώρο, αλλά είχε επεκταθεί σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού.


Η κατάληψη του Πολυτεχνείου

Η εξέγερση που ξεκίνησε το πρωί της 14ης Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων εκείνης της χρονιάς. Το πρωί της ημέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση φοιτητών στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Ζητούσαν να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το δικτατορικό καθεστώς. Κατέληξαν στην κήρυξη αποχής από τα μαθήματά τους.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Οι φοιτητές της Νομικής, μάλιστα, εξέδωσαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προυπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την -αναγκαστική- στράτευση των φοιτητών.

Οσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου στο Πολυτεχνείο. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης.


Η οργάνωση της εξέγερσης

Εκλέχθηκε Συντονιστική Επιτροπή στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία. Ομως οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονταν από τις συνελεύσεις φοιτητών.
Αρχισε να λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων. Πολύγραφοι εγκαταστάθηκαν στο Πολυτεχνείο που δούλευαν μέρα-νύχτα για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλει, στα λεωφορεία και στα ταξί για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο. Ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.

Γιατί πράγματι πλήθος λαού έτρεξε στο Πολυτεχνείο για να ενωθεί με τους φοιτητές, να προσφέρει, να τραγουδήσει, να υψώσει τη γροθιά του ενάντια στη Χούντα, και να φωνάξει "Κάτω η Χούντα", "Δημοκρατία", "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία".


Η αντίδραση

Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ.
Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Οσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλει και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει τον στόχο της την καταστολή της εξέγερσης.


Η πολιορκία και η επέμβαση

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από το Γουδί προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα αποκλείοντας τις πλαινές πύλες του Ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Επεσε πάνω στην πύλη, την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ μαζί με ομάδες μυστικών και μη αστυνομικών εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές.

Οι φοιτητές προσπάθησαν, πηδώντας από τα κάγκελα, να διαφύγουν στις γύρω από το Πολυτεχνείο οδούς. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες. Πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Ομως μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα.

Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ομως τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.


Μετά το Πολυτεχνείο

Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Ομως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974 αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.


Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης
του Σπύρου Κουζινόπουλου

Είχε και η Θεσσαλονίκη το δικό της "Πολυτεχνείο", τις δικές της μεγάλες αντίστοιχες αντιδικτατορικές- και πολύ λίγο μέχρι σήμερα γνωστές- εκδηλώσεις. Βέβαια, τα γεγονότα στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης, εκείνο το σημαδιακό Νοέμβρη του 1973, δεν ήταν στην ίδια έκταση με τα αντίστοιχα γεγονότα της Αθήνας, ούτε είχαν τις ίδιες πανελλαδικές διαστάσεις, ούτε θύματα.
Παρ΄όλα αυτά όμως, η αντιδικτατορική εξέγερση και στο Πολυτεχνείο της μακεδονικής πρωτεύουσας, αποτέλεσε ένα σπουδαίο αντιφασιστικό γεγονός που καταχωρήθηκε με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της πάλης του λαού μας, ενάντια στην ξενοκίνητη δικτατορία της χούντας.

Ενα λάθος τακτικής και μια μηχανιστική μεταφορά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της Αθήνας και στη Θεσσαλονίκη, απο την επιτροπή κατάληψης, στέρησαν τη δυνατότητα ευρύτερης λαϊκής συμμετοχής στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, καθώς την περίοδο εκείνη, η Πολυτεχνική Σχολή βρίσκονταν στο πιο απομακρυσμένο σημείο της πανεπιστημιούπολης, χωρίς δρόμους προσπέλασης. Ομως αυτό, δεν σημαίνει πως η εξέγερση των φοιτητών του Α.Π.Θ. ήταν ασήμαντη. Ισα- ίσα μάλιστα, καθώς τα γεγονότα υπήρξαν απόρροια του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος που αναπτύχθηκε στα χρόνια της δικτατορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

H συμμετοχή φοιτητικών αντιδικτατορικών οργανώσων, κυρίως της "Αντι-Εφεε" και του Ρήγα Φεραίου σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν πάρα πολύ σημαντική, λέει ο οδοντίατρος Γιάννης Βασιλειάδης, τέως αντιδήμαρχος Ευόσμου, αναφέροντας ως παράδειγμα τη δραστηριότητα των δύο οργανώσεων στο ψευτοδημοψήφισμα της χούντας. Εκείνη την ημέρα, κρεμάστηκαν δεκάδες πανώ, διανεμήθηκαν εκατοντάδες τρυκάκια και προκηρύξεις, μοιράστηκε ο παράνομος τύπος.

"Υπάρχουν περιοχές ολόκληρες, όπως το Φάληρο και η Αγία Τριάδα, όπου κάθε μήνα ρίχναμε στα γραμματοκιβώτια αντιδικτατορικό υλικό. Και βέβαια, αποκορύφωμα όλης αυτής της δραστηριότητας ήταν οι εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης. Αν και υπάρχουν πολλοί στη Θεσσαλονίκη που δεν ξέρουν ότι έγιναν ανάλογες εκδηλώσεις και στην πόλη μας. Και μπορεί να μην είχαμε τους νεκρούς, αλλά και τους τραυματίες, τις συλλήψεις, το ξύλο, το μάζεμα στην ασφάλεια τα είχαμε όλα αυτά", προσθέτει.

Φοιτητικές εκδηλώσεις, αρχίζουν να εμφανίζονται στη Θεσσαλονίκη μαζικά από τις αρχές του 1972, αρχικά σαν αντίδραση στις συνελεύσεις που προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν οι εγκάθετοι της χούντας στους κλαδικούς συλλόγους, όπου υπήρξε η πρώτη μαζική παρέμβαση των δημοκρατικών φοιτητών, κατά της παρωδίας των εκλογών που έγιναν το φθινόπωρο του 1972 μέσα σε ένα όργιο τρομοκρατίας απο ασφαλίτες, τραμπούκους και λοκατζήδες μέσα στο πανεπιστήμιο. Και οδηγούμαστε πλέον στο μεγάλο άνοιγμα και τη μαζικοποίηση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος από την άνοιξη του 1973.

Στα τέλη του Φλεβάρη του 1973 οργανώνεται μια πρώτη μεγάλη ανοιχτή εκδήλωση του αντιδικτατορικού φ.κ με αφορμή τη συγκέντρωση της φυσικομαθηματικής σχολής του Α.Π.Θ. Μετά τη κατάληψη της Νομικής στην Αθήνα, η διορισμένη από τη χούντα διοίκηση της ΦΕΑΠΘ, προσπάθησε να συγκαλέσει συγκέντρωση στη ΦΜΣ της Θεσσαλονίκης με σκοπό να εγκρίνει τα μέτρα στράτευσης των φοιτητών και να καταδικάσει την κατάληψη της Νομικής.

Αυτή η συγκέντρωση, με τη μαζική συμμετοχή των δημοκρατών φοιτητών, μετατράπηκε στην πρώτη μεγάλη αντιδικτατορική συγκέντρωση των φοιτητών στη Θεσσαλονίκη. Την άλλη ημέρα έγιναν συγκρούσεις στη ΦΜΣ με συνέπεια να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι ο Βασίλης ο Μπελαής.

Τα γεγονότα της Αθήνας, εκείνο τον ηρωικό Νοέμβρη του 1973, έγιναν γνωστά στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Και μάλιστα οι ειδήσεις που κατέφθαναν έλεγαν ότι πέρα απο την κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, υπάρχει κατάσταση ξεσηκωμού. Ετσι για τους φοιτητές της Θεσσαλονίκης ήταν αυτονόητο, ότι εφ΄όσον η Αθήνα ξεσηκώθηκε και οι Θεσσαλονικείς χωρίς χρονοτριβή έπρεπε να ακολουθήσουν.

Ετσι αμέσως τα βλέμματα όλων στράφηκαν προς το πανεπιστήμιο. Και συνέπεσε τις μέρες εκείνες να γίνονται συνελεύσεις σχολών στο Πολυτεχνείο γεγονός που ευνόησε την κατάληψη. Από την Παρασκευή 17 Νοέμβρη το πρωϊ, άρχισαν να εισέρχονται μαζικά οι φοιτητές στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης. Οι φοιτητές της κάθε σχολής έκαναν συνελεύσεις εκλέγοντας την επιτροπή τους και από αυτές τις επιτροπές στη συνέχεια εκλέχτηκε και η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης, της οποίας το πρώτο μέλημά της, ήταν να οργανώσει τις λειτουργίες μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Ετσι, δημιουργήθηκαν επιτροπές περιφρούρησης, σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Το απόγευμα, νωρίς, όταν πια είχε πλημμυρίσει το Πολυτεχνείο από τους φοιτητές, άρχισε και η πολιορκία του χώρου από την ασφάλεια. Νωρίς μάλιστα, οι αστυνομικοί, αφού έσπασαν με τούβλα και πέτρες τα παράθυρα από την πίσω πλευρά του Πολυτεχνείου, προσπάθησαν να μπούνε μέσα, αποκρούστηκαν όμως από τους συγκεντρωμένους φοιτητές.

Γύρω στις 7 με 8 το βράδυ, άρχισε να λειτουργεί και ο ραδιοφωνικός σταθμός που είχε εγκατασταθεί στα υπόγεια της Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης. Κατά τις 9 μ.μ, άρχισαν να καταφθάνουν οι ειδήσεις από την Αθήνα ότι γίνονται συγκρούσεις, ότι υπάρχουν νεκροί και τραυματίες.

"Παρ΄όλα αυτά, ήταν τέτοιο το ηρωϊκό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στους συγκεντρωμένους φοιτητές, ώστε αν και υπήρχε η δυνατότητα να απομακρυνθούν, από κανενός το μυαλό δεν πέρασε η σκέψη για αποχώρηση, ούτε υπήρξε ηττοπάθεια και πανικός. Αντίθετα, ψύχραιμα αντιμετώπισαμε την κατάσταση", λέει ο Γιάννης Βασιλειάδης.

Από τα μεσάνυχτα, πέρα απο την αστυνομία και τους εγκάθετούς της ο χώρος του Πολυτεχνείου είχε περικυκλωθεί και από στρατό. Από λοκατζήδες και τεθωρακισμένα.

Η εκκένωση του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης, έγινε στις 4 το πρωϊ του Σαββάτου, κάτω απο την απειλή ότι τα άρματα μάχης θα αρχίσουν τον κανονιοβολισμό της Σχολής. Ηδη, είχαν καταφθάσει τα τανκς μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου και γύρω ήταν παραταγμένοι οι λοκατζήδες και οι αστυνομικοί. Μετά από αυτό υπήρξε συνεννόηση αστυνομία και φοιτητών ότι δεν θα υπάρξουν συλλήψεις και με αυτό τον όρο άρχισε η εκκένωση. Ομως η συμφωνία αθετήθηκε και έτσι, εκείνο το βράδυ στην έξοδο του Πολυτεχνείου πιάστηκαν 250 συνολικά άτομα τα οποία και μεταφέρθηκαν στην ασφάλεια.

Λίγο αργότερα 14 από τους φοιτητές και εργάτες, που μετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης, συνελήφθησαν για την αντιδικτατορική τους δραστηριότητα μέσα από τις γραμμές της Αντι-Εφεε και της ΚΝΕ και μετά απο άγρια βασανιστήρια, κλείσθηκαν στις στρατιωτικές φυλακές Θεσσαλονίκης.

Η χούντα όμως δεν πρόλαβε να τους δικάσει, όπως σκόπευε, αλλά κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου 1974 και έτσι μερικές μέρες αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. Επρόκειτο για τους: Ακριτίδη Παναγιώτη, Βασιλείου Στέλιο, Βασιλειάδη Γιάννη, Γαλανό Χρήστο, Γκαγκανιάρα Αλέκο, Δεμουρτζίδη Βασίλειο, Ιωαννίδη Δημήτριο, Κοκολίδη Γρηγόρη, Καπλάνη Νίκο, Μπετσιμέα Γεράσιμο, Νάσκο Ρούλη, Οικονόμου Πέτρο, Τερζή Περικλή, Υψηλάντη Κούλη.


Η δίκη των σφαγέων

Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου δικάστηκαν το καλοκαίρι του 1975 από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών. Κρίθηκαν ένοχοι "εσχάτης προδοσίας" και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.
Η δίκη των υπευθύνων της σφαγής του Πολυτεχνείου ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1975 και κράτησε 57 ημέρες. Μεταξύ των 32 κατηγορουμένων ήταν οι πραξικοπηματίες Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης. Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε 20 και αθώωσε 12 κατηγορουμένους. Σε ισόβεια δεσμά καταδικάστηκαν οι Δημήτριος Ιωαννίδης, Νικ. Ντερτιλής, και Στ. Βαρνάβας, ενώ ο Γεώργιος Παπαδόπουλος καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη.