Σαν τον κλέφτη η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση και τη συνενοχή των κομμάτων της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ψήφισε τον νέο νόμο-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, υλοποιώντας για άλλη μια φορά με πραξικοπηματικό τρόπο μία πολιτική εκθεμελίωσης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, πιστεύοντας, μάταια ευτυχώς, ότι με αυτόν τον τρόπο θα κάμψει τις αντιδράσεις. Το κύμα καταλήψεων απλώνεται σε όλες τις σχολές και οι δυναμικές κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος σκορπούν την ελπίδα για ανατροπή. Η υπόθεση του πανεπιστημίου, όμως, όπως και συνολικά της εκπαίδευσης, δεν είναι υπόθεση μόνο των φοιτητών.
Ο νόμος περιγράφει το πανεπιστήμιο στην εποχή της κρίσης ως ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο με ιδιωτικοοικονομική λειτουργία και χωρίς δημοκρατικές ελευθερίες. Καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο σε μια προσπάθεια να πνίξει κάθε φωνή κριτικής και αμφισβήτησης. Καταργεί το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και με την εμπλοκή του κράτους στη διοίκηση το πανεπιστήμιο μοιάζει με επιχείρηση που πρέπει να έχει μετρήσιμα αποτελέσματα και οικονομικούς στόχους να εκπληρώσει. Εντείνεται η επιχειρηματική και ανταποδοτική λειτουργία με την εισαγωγή αγοραίων κριτηρίων τόσο στην οργάνωση των προγραμμάτων σπουδών όσο και στην έρευνα. Δίνεται πλέον στις εταιρίες η δυνατότητα να χρηματοδοτούν θέσεις καθηγητών, εργαστήρια και γνωστικά αντικείμενα, μετατρέποντας τις σχολές σε παραρτήματα τους, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται ριζικά το ποσοστό της απευθείας κρατικής χρηματοδότηση. Η φοιτητική μέριμνα και τα δωρεάν συγγράμματα καταργούνται και αντικαθίστανται από φοιτητικά δάνεια, που συνδέονται με την απόδοση του φοιτητή και την προσφορά εργασίας εντός του πανεπιστημίου. Και φυσικά το κλείσιμο και η συγχώνευση δεκάδων σχολών και η σύνδεση των υπολοίπων με τη διαδικασία αξιολόγησης προμηνύει μαύρες ημέρες για τους φοιτητές, τους καθηγητές, το χαρακτήρα της παρεχόμενης γνώσης
Με την κατάργηση του ενιαίου πτυχίου και την εισαγωγή τριών κύκλων φοίτησης (bachelor, master, διδακτορικό), πιστωτικών μονάδων και ατομικού φακέλου προσόντων, παύει πλέον να υφίσταται η έννοια των ενιαίων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Στην εποχή της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας η διαίρεση των εργαζομένων αποτελεί προϋπόθεση για τη συρρίκνωση του μισθού, των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και φυσικά από την κατηγοριοποίηση αυτή δεν είναι δυνατό να ξεφύγουν τα ήδη υπάρχοντα πτυχία. Η διαίρεση σε παλιά και νέα πτυχία, η πρωτοφανής συγκρότηση μονοετών και διετών κύκλων σπουδών που οδηγούν στην απόδοση πιστοποιητικών κατάρτισης οδηγούν στο δια βίου τρέξιμο συλλογής δεξιοτήτων.
Αν για τον κόσμο της αδιοριστίας η ωρομισθία και η αναπλήρωση και πλέον το μπλοκάκι στα Σ.Δ.Ε. είναι μια εξευτελιστική εργασιακή σχέση μεταξύ συναδέλφων με το ιδιο πτυχίο και τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα, τότε μονο η Κασσάνδρα θα μπορεί να περιγράψει τις μελλοντικές σχέσεις εργασίας στο σχολείο. Άλλωστε ήδη η λογική του ν.3848 εισάγει με έντονο τρόπο τη λογική των μορίων και των προσόντων. Η διαμόρφωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων μεταξύ παλιού και νέου τύπου πτυχίων θα μας οδηγήσει de facto σε νέους τρόπους κατηγοριοποίησης και σαλαμοποίησης, μειώνοντας συνολικά σε όλους την προσδοκία της εργασίας στο δημόσιο σχολείο.
Η δε λειτουργία της δια βίου μάθησης βρίσκει εφαρμογή στο Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας. Η δυνατότητα που δίνει ο νέος νόμος στα πανεπιστήμια να λειτουργούν με ανταποδοτικά κριτήρια θα οδηγήσει άμεσα στην λειτουργία προγραμμάτων για την απόκτηση του πιστοποιητικού με δίδακτρα. Οι εξετάσεις εισαγωγής πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, καθώς κάθε φίλτρο «επιλογής»-απόρριψης δυσχεραίνει τη συγκρότηση συλλογικών αιτημάτων και μειώνει τις αντιδράσεις για την κατακρεούργηση των διορισμών. Αντιθέτως, ο εξεταζόμενος εσωτερικεύει την «αποτυχία» εισαγωγής είτε στο πρόγραμμα του πιστοποιητικού είτε στο διαγωνισμό ΑΣΕΠ ως προσωπική έλλειψη
Η υπεράσπιση του ενιαίου πτυχίου, των επαγγελματικών δικαιωμάτων και του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου αποτελεί συμφέρον και χρέος όχι μόνο των φοιτητών και των αποφοίτων, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Ο χαρακτήρας της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης βάλλεται σε όλες τις βαθμίδες. Η υποχρηματοδότηση, οι συγχωνεύσεις, η αδιοριστία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μηδαμινή υλικοτεχνική υποδομή ακόμα και σε βιβλία, η εντατικοποίηση και η πειθάρχηση αποτελούν κοινό τόπο σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Ως το πλέον πληττόμενο κομμάτι των εκπαιδευτικών οφείλουμε όχι απλώς να σταθούμε αλληλέγγυοι, αλλά να παλέψουμε μαζί με το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια στο σύνολο των αντιεκπαιδευτικών νόμων για ένα άλλο σχολείο, για ένα άλλο πανεπιστήμιο, για μία άλλη εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους.
Όλοι στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο
Πέμπτη, 8/9, 1230στα Προπύλαια
+copy.jpg)
