ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. !!!!!!!!

Και να’ μαι λοιπόν, αισίως πια, στην τέταρτη και βάλε δεκαετία της ζωής μου. Με βρίσκει το ξημέρωμα, στην ίδια αυταπάτη, της ίδιας μονότονης μέρας, με ποικίλους εκκωφαντικούς τόνους…
Στο ίδιο έργο θεατής, να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις εκείνη την προκήρυξη, εκείνης της σχολής της Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. -όπως κάθε χρόνο για δέκα σχεδόν χρόνια που σε απορρίπτουν- μήπως έχουν κάνει λάθος, δεν μπορεί είναι απίστευτο.
Στην φετινή προκήρυξη λοιπόν της Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε., αποσύρουν την εκπαιδευτική προϋπηρεσία ως κριτήριο επιλογής, θεωρώντας τα μεταπτυχιακά και τις γλώσσες, τα μόνα μέσα εισαγωγής σ’ αυτήν και κατ’ επέκταση και ουσιαστικά στο μόνιμο διορισμό.
Σου πετούν δηλαδή στα μούτρα και στα σκουπίδια, ότι αξιολογότερο και αντικειμενικότερο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο κεφάλαιο, προσόν που έχεις αποκτήσει μέσα από απίστευτες ταλαιπωρίες, με 5-10 ώρες Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, στα κατσάβραχα, σε καθεστώς πλήρους αβεβαιότητας, ανασφάλειας, ομηρίας και ανεργίας.
Αλήθεια, ποια λογική και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούν πάλι όλοι αυτοί, οι ανέκαθεν φωστήρες του έθνους; Που κατασκευάζουν νόμους με τη σέσουλα μόνο και μόνο για να τους παραβαίνουν, σ’ έναν τόπο, όπου η «θεσμοποιημένη παρανομία», αυτοπροτείνεται ως νομιμότητα; Νέες διατάξεις, καινούργιοι νόμοι κατά παρέκκλιση και κατ’ εξαίρεση, νέες προκηρύξεις, υπουργικές αποφάσεις κ.λ.π. κ.λ.π… χωρίς ποτέ ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, μέριμνας και αλληλεγγύης, για τον άνθρωπο-πολίτη και τις πραγματικές του ανάγκες.
Και τώρα εσύ με το πτυχίο του ’90, ως Οικονομολόγος, να σου ζητούν μεταπτυχιακά, γλώσσες, πιστοποιήσεις -για την εισαγωγή στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε.- που τότε τη λέξη μάστερ, η πλειονότητα μας, την αναζητούσαμε στο λεξικό, χωρίς η κοινωνία και η αγορά εργασίας με τις διαφορετικές της ανάγκες τότε, να τα απαιτεί. Τότε που πρώτο μας μέλημα, ήταν πώς θα τελειώσουμε το πανεπιστήμιο και να πάρουμε γρηγορότερα το πτυχίο, απαλλάσσοντας την οικογένεια από το οικονομικό βάρος των σπουδών.
Πώς λοιπόν, στην ίδια αρένα, να διεκδικείς δίνοντας κάθε φορά αυτόν τον άνισο αγώνα, για έναν ευτελή και αστείο αριθμό θέσεων στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε., ως ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ μόνιμου διορισμού;
Για πια λοιπόν ισότητα ευκαιριών και δίκαιης μεταχείρισης μιλάμε, για ποια ισονομία και ισοπολιτεία που προτάσσει το σύνταγμα, όταν καταργούν το ουσιαστικό προσόν, του ανθρώπινου κεφαλαίου, εμποδίζοντας το, στην απόκτηση και του τυπικού; Πως θα αποκτηθεί το πτυχίο της Α.Σ.ΠAΙ.Τ.Ε. όταν σου καταργούν το ουσιαστικότερο σου προσόν -προϋπηρεσία- ως κριτήριο εισαγωγής σε αυτήν.
Και έτσι πάντοτε, στο ίδιο κυνήγι του ίδιου ονείρου, αυτού που είχες πλάσει, τότε στα 10 σου, στα 20, στα 30… το ίδιο και απαράλλαχτο και σήμερα: να διδάξεις…
Και κάθε φορά, που είσαι τόσο κοντά να το αγγίξεις, να το κάνεις πραγματικότητα -με την ίδια λαχτάρα, όπως τότε πριν από δέκα σχεδόν χρόνια, που ξεκινούσες την ωρομισθία και την αναπλήρωση, με την ίδια πίστη, φλόγα και πάθος έπαιρνες τα βουνά και τα κατσάβραχα και τους λησμονημένους ξερόβραχους, με το καραβάκι της γραμμής, με φουρτούνες, χιόνια και κρύα: Βολισσός, Καρδάμυλα, Οινούσσες, Καλαμωτή- και κάθε φορά λοιπόν και μια κλωτσιά και δέκα βήματα πίσω, γιατί σου βγαίνουν μπροστά, οι έχοντες το πτυχίο της Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε., χωρίς καμία ουσιαστική επαφή με το αντικείμενο. Στους οικονομολόγους όπως και σε άλλους κλάδους οι κάτοχοι του πτυχίου Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. προηγούνται στους πίνακες διορισμών, μονίμων και αναπληρωτών , έχοντας έστω και ΜΙΑ διδακτική ώρα προϋπηρεσίας απ’ αυτούς που έχουν δέκα χρόνια ως ωρομίσθιοι ή αναπληρωτές χωρίς όμως πτυχίο Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε.
Δέκα χρόνια όμως εσύ να παλεύεις για το πάθος και την τρέλα σου, για τις πύλες του ελληνισμού που πρέπει να παραμείνουν ανοικτές, για τα παιδιά εκεί, του κατώτερου θεού, ως ένας άλλος ανόητος, ρομαντικός και γραφικός βλάξ…
Και έτσι βόλευες πάντοτε τους βολεμένους και εξυπηρετούσες «το σύστημα», όταν βουτηγμένο στην υποκρισία και τον φαρισαϊσμό του, στην αλαζονεία, την αδιαφορία και την αυθαιρεσία, δεν σου απαιτούσε εκείνη την περίφημη παιδαγωγική κατάρτιση, αυτήν δηλαδή που αποκτιέται, μέσα σε έναν χρόνο από εκείνη τη σχολή, την ΠΑΤΕΣ-Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. πρώην ΣΕΛΕΤΕ…. Ναι βέβαια, όταν είσαι ωρομίσθιος επί δέκα χρόνια, έχεις τα προσόντα. Για την μονιμότητα κύριε, θα περιμένετε χρόνια πολλά ακόμα, ίσως και ποτέ χωρίς το παιδαγωγικό της Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Τι να πεις…
Και κάθε χρόνο στο ίδιο κυνηγητό. Να τρέχεις μια ζωή, να μαζεύεις την χαρτούρα, τους τίτλους, την προϋπηρεσία ετών, τις αποδείξεις, τις αιτήσεις όλα για την εισαγωγή στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε και κάθε χρόνο να βιώνεις την απόρριψη, την παράνοια και τον παραλογισμό˙ όλοι και όλα στο βωμό της καθημερινής τρέλας, της κατανάλωσης εντυπώσεων, καταγγελιών, ενστάσεων, ένας ιερός μύλος και ανίερος πόλεμος, που στη γενίκευση του λειτουργεί φασιστικά και καταλήγει να στρέφονται όλοι εναντίον όλων και να κρύβονται οι πραγματικοί ένοχοι, οι εξωνημένοι και οι επίορκοι.
Αλλά πώς να αξιολογείσαι δίκαια και να ανταγωνίζεσαι ισότιμα, ξεκινώντας από την ίδια πάντοτε αφετηρία, με τα ίδια πάντοτε κριτήρια επιλογής, μαζί με όλους αυτούς τους σύγχρονους 24χρονους, με τα λαμπρά πτυχία;
Πόσο δύσκολο λοιπόν, είναι να υπάρξει μία στοιχειώδης κοινωνική ευαισθησία, δικαιοσύνη και μέριμνα για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών στο σύνολο της και όχι για ομάδες και συντεχνίες συμφερόντων;
Απαιτούμε λοιπόν, τη μέριμνα της πολιτείας, για μας τους «παλιούς», να σταματήσει επιτέλους αυτός ο εμπαιγμός και η απαξίωση μας, η ομηρία και η ανασφάλεια, όπου χωρίς αυτόν τον οπλισμό, (μεταπτυχιακά, γλώσσες, πιστοποι-ήσεις) είναι αδύνατη η εισαγωγή μας στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε κι η κατοχύρωση του μόνιμου διορισμού. Ζητάμε λοιπόν, από την πολιτεία, την «ειδική ρύθμιση», τον νόμο «κατ’ εξαίρεση», για αυτήν την περίφημη εισαγωγή μας στην Α.Σ.ΠΑΙ.ΤΕ., βάσει πολλαπλής μοριοδότησης της προϋπηρεσίας και παλαιότητας πτυχίου ή την εξαίρεση από την υποχρέωση εισαγωγής στην Α.Σ.ΠΑΙ.ΤΕ., όσων έχουν προϋπηρεσία επί σειρά ετών, ως ωρομίσθιοι ή αναπληρωτές. (Η επιμόρφωση μπορεί να γίνει μετά το μόνιμο διορισμό).
Όμως χρειάζεται επιτέλους αφύπνιση και διαφωτιστικός αγώνας.
Έτσι αποφάσισα να βγω και εγώ λίγο από το καβούκι μου, να γράψω, να φωνάξω, να βγάλω την οργή μου. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε όλοι.
Μπορεί τη φωνή μας, να την πάρει ο αέρας και να τη διαλύσει, το πιο πιθανό να σε «γράψουν» και πάλι κανονικά. Μπορεί όμως, ποιος ξέρει, όλο και κάποια χορδή κοινωνικής ευαισθησίας μπορεί να αγγίξει.
Για μένα, έστω και ένας άνθρωπος οποιοσδήποτε, ένας συνάδελφος, να έρθει σε επαφή μαζί μου, έστω κάποιος να μου απαντήσει απλά, θα είναι μία μεγαλειώδης νίκη, απέναντι στις επώδυνες προσωπικές μου ήττες.
Αλλιώς, μπορεί, «αναπάντητες κλήσεις» να ακούμε παντού, όμως για τα αναπάντητα όνειρα, θα περιμένουμε ακόμη…




Κυδώνης Γιώργος,
Οικονομολόγος – Εκπαιδευτικός
Τηλ.:6947440534
e-mail:giorgoskydonis@hotmail.com