Άραγε γιατί η Υπουργός Παιδείας, κ. Διαμαντοπούλου, δεν παραβρέθηκε να χαιρετίσει;;;;

Εξαιρετικά μαζική ήταν η παρουσία της μαχόμενης εκπαίδευσης, που αν και επίσημα απρόσκλητη, παρευρέθηκε στην έναρξη του 2ου πανελλήνιου συνεδρίου Επιστημών Αγωγής με στόχο για άλλη μια φορά να δηλώσει με συλλογικό και μαχητικό τρόπο την αντίθεσή της στα κυβερνητικά μέτρα που απαξιώνουν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, τις χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Αυτός, απ’ ότι φαίνεται, ήταν και ο λόγος που η Υπουργός Παιδείας, κα Διαμαντοπούλου, δεν εμφανίστηκε να χαιρετίσει χθες παρ’ όλο που είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ενημέρωσε για την απουσία της. Aδυνατούμε δε να πιστέψουμε ότι η αλλαγή της τελευταίας στιγμής του χώρου και της ώρας διεξαγωγής του συνεδρίου ήταν τυχαία, αλλά ούτε και αυτό το εκτίμησε. Για άλλη μια φορά, φοβήθηκε να έρθει αντιμέτωπη με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς, αφού η πολιτική της δεν αντέχει σε έναν πραγματικό διάλογο με τη ζωντανή εκπαίδευση. Είναι πλέον φανερό ότι προτιμά να παραβρίσκεται μόνο εκεί όπου βασιλεύει ο μονόλογός της. Άφαντοι ήταν και οι άλλοι δύο εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας, ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Πετσάλνικος και η υπεύθυνη για θέματα Παιδείας της ΝΔ, κ. Βόζεμπεργκ, οι οποίοι και προτίμησαν να στείλουν ένα γραπτό μήνυμα-χαιρετισμό γεμάτο «θα» και κροκοδείλια δάκρυα.
Αντιθέτως, ο πραγματικός κόσμος του σχολείου δώσαμε το παρόν για άλλη μια φορά Γιατί εμείς είμαστε οι άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφερόμαστε για το σχολείο και τους μαθητές, γιατί εμείς ξέρουμε τι σημαίνει σχολική πραγματικότητα πέρα από θεωρίες και επιστημονικές συζητήσεις. Γιατί η μαθητική διαρροή, τα κακογραμμένα βιβλία, τα εξοντωτικά αναλυτικά προγράμματα, η εκπαίδευση της αγοράς και της αμάθειας δεν αντιμετωπίζονται με συζήτηση μόνο. Γιατί το νέο σχολείο που ετοιμάζουν εδώ και χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι το σχολείο των χιλιάδων απολυμένων εκπαιδευτικών, το σχολείο των 30 μαθητών ανά τάξη, το σχολείο που θέλει τον εκπαιδευτικό ρομπότ με υπερωρίες και μισθούς της πείνας, τον εκπαιδευτικό-όμηρο του εκάστοτε αξιολογητή• είναι το σχολείο που θέλει τον μαθητή άβουλο ον, μηχανή αποθήκευσης πληροφοριών και όχι ενεργό συμμέτοχο στη γνώση• είναι το σχολείο των κοινωνικών ανισοτήτων και των αποκλεισμών.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα, δεν μπορεί να κωφεύει ή να συμπράττει με την πολιτική εξουσία στην προώθηση των αντιδραστικών σχεδίων της.
Είναι χρέος, του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας –των γονιών, των μαθητών, των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων– να προασπίσουν τη δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση για όλους, μέσα στην τάξη, αλλά και έξω στο δρόμο με μαζικούς και δυναμικούς αγώνες.

Διδασκαλικοί Σύλλογοι – ΕΛΜΕ
Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών
Συντονιστικό Ωρομίσθιων Εκπαιδευτικών

ΥΓ: Κ. Διαμαντοπούλου, να είστε σίγουρη ότι αν και μας στενοχώρησε λιγάκι η απουσίας σας, δε μας απογοήτευσε. Τα λέμε από κοντά την επόμενη φορά…