Η ανασυγκρότηση της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου προήλθε από την ανάγκη επεξεργασίας και κινηματικής απάντησης στην επιθετική πολιτική του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο με στόχο την υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης συνολικά, βάλλει τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο σχολείο, μειώνει διαρκώς τους μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, διευρύνει την ελαστική εργασία. Η εφαρμογή του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ λειτούργησε σαφώς περισσότερο ως σύστημα απόρριψης εκπαιδευτικών και σε καμία περίπτωση ως σύστημα πρόσληψης. Η διαρκής μείωση των θέσεων σε συνδυασμό με την αύξηση της δυσκολίας ύλης και θεμάτων –που όπως αποδείχτηκε κυρίως στον τελευταίο διαγωνισμό ήταν είτε λανθασμένα είτε αντιεπιστημονικά– έχει ως αποτέλεσμα την μεγάλη αύξηση των επιτυχόντων, αλλά μη διοριστέων εκπαιδευτικών. Η μεγάλη λίστα επιτυχόντων λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί ως πηγή άντλησης ελαστικά εργαζόμενων, ωρομίσθιων και αναπληρωτών. Η αντίφαση που δημιουργήθηκε με χιλιάδες ανθρώπους να συγκεντρώνουν πολλά μόρια προϋπηρεσίας που αντιστοιχούν ακόμα και σε 8 χρόνια ελαστικής εργασίας, σαφώς και δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί όσο συνεχίζεται η πολιτική της αδιοριστίας. Οι ρυθμίσεις που κατά καιρούς αποφασίστηκαν, φαινομενικά έλυναν το πρόβλημα, αλλά μετά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής τους τα προβλήματα επανεμφανίζονταν μαζί με τις «παγίδες» που ο νομοθέτης είχε προβλέψει, π.χ. 24μηνο+ΑΣΕΠ και προσλήψεις με βάση τις ανάγκες κ.ο.κ.(βλ. διάγραμμα).
Η ίδια λογική που οδήγησε το 1997 την τότε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να αλλάξει το σύστημα διορισμού ακολουθήθηκε και τον περασμένο Ιούνιο· είναι η λογική του μηδενισμού του κοντέρ! Η μετατροπή του διαγωνισμού ΑΣΕΠ σε μία εξεταστική διαδικασία που απλώς διαμορφώνει μία λίστα χωρίς να ορίζεται ούτε καν αριθμός διορισμών, η προσμέτρηση προσόντων που σχετίζονται με την υποτιθέμενη Δια Βίου Εκπαίδευση και επιβαρύνουν τον αδιόριστο εκπαιδευτικό σε κόστος (ECDL, πτυχία ξένων γλωσσών, μεταπτυχιακά και σεμινάρια), η απαξίωση της προϋπηρεσίας –οι 9 μήνες δουλειάς μπορεί και να ισοδυναμούν με ένα lower– και τελικά η απαξίωση του πτυχίου και η υποβάθμισή του σε απλό χαρτί χωρίς εργασιακά δικαιώματα έρχονται να επισφραγίσουν πλέον την παραίτηση του Υπουργείου Παιδείας και του κράτους από την ανάγκη διορισμών και την ενοχοποίηση του αδιόριστου εκπαιδευτικού και επιβάρυνσή του με το κόστος της προσωπικής αποτυχίας, διότι δεν είναι ποτέ επαρκής.
Στα πλαίσια αυτά η παιδαγωγική επάρκεια χρησιμοποιείται ως άλλος ένας φραγμός. Το Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας είναι μία ιστορία από τα παλιά, αφού αναφερόταν και στο νόμο του 1997. Δεν εφαρμόστηκε ακριβώς επειδή το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας –με τους συναδέλφους μόνιμους και αδιόριστους να πρωτοστατούν– κατάφερε να το μπλοκάρει, έχοντας σαφώς μία διαφορετική λογική από εκείνη του Υπουργείου για την παιδαγωγική διαδικασία, επιμόρφωση κ.λπ. Η επαναφορά του Π.Π.Δ.Ε. ως απαραίτητο χαρτί για να δώσει κανείς στο διαγωνισμό, άρα εμμέσως πλην σαφώς για να θεωρηθεί εκπαιδευτικός, χρησιμοποιείται ως άλλος ένας τρόπος απόρριψης εκπαιδευτικών. Η παιδαγωγική επάρκεια δεν είναι δυνατό να ορίζεται ως ένα εξάμηνο σπουδών, ως μία διαδικασία έξω από την ίδια την σχολική πραγματικότητα. Αν πραγματικά το Υπουργείο Παιδείας ενδιαφερόταν για την παιδαγωγική διαδικασία εντός σχολείου, πρώτα θα φρόντιζε για ένα άλλο αναλυτικό πρόγραμμα, για άλλα βιβλία, για μείωση των μαθητών ανά τάξη, για αντισταθμιστικά προγράμματα σύμφωνα με τις ανάγκες των μαθητών, για τη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και όχι για συγχωνεύσεις σχολείων, μείωση της χρηματοδότησης, κατάργηση οργανικών θέσεων κοκ. Δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν ως αγαθές οι προθέσεις του όταν καμία από τις κινήσεις και τα νομοθετήματά του δεν αναβαθμίζουν τη λειτουργία του σχολείου.
Οι εργασιακές σχέσεις των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών
Είδαμε τον εξευτελιστικό τρόπο πρόσληψης και εργασίας στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, με την παγκόσμια πρωτοτυπία να αποτελεί νομοθέτημα το σκύψιμο της μέσης για 4 ώρες δουλειάς, ενώ μέχρι και σήμερα υπάρχουν απλήρωτα δεδουλευμένα 2 χρόνων. Είδαμε να θεωρούνται εκπαιδευτικοί «ικανοί» ως ωρομίσθιοι ή «αναπληρωτές, αλλά «ανίκανοι» να μονιμοποιηθούν γιατί τους έλειπε μία επιτυχία στο σαββατοκύριακο του διαγωνισμού, έναν χαρτί της ΑΣΠΑΙΤΕ κ.λπ. Ο τρόπος λειτουργίας των αντισταθμιστικών προγραμμάτων με την καθυστερημένη έναρξή τους, τη διαρκή αύξηση του απαιτούμενου αριθμού μαθητών ανά τμήμα οδήγησε στην απαξίωσή τους και τελικά στην κατάργησή τους. Ταυτόχρονα, σε δομές όπως τα ειδικά σχολεία φτάσαμε σε σημείο ολόκληρα σχολικά συγκροτήματα να έχουν ως μόνιμο εκπαιδευτικό μόνο των γυμνασιάρχη-λυκειάρχη. Και φυσικά όλοι είμαστε γνώστες παραδειγμάτων όπου ένας αναπληρωτής ή δύο ωρομίσθιοι (σπάσιμο κενών) κάλυπταν θέσεις μόνιμου εκπαιδευτικού, δηλαδή πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Η τομή του ΕΣΠΑ που ξεκίνησε από τα νέα 800 ολοήμερα δημοτικά και στη δευτεροβάθμια απασχόλησε φέτος μόνο τους εκπαιδευτικούς της παράλληλης στήριξης είναι ενδεικτική του τι έρχεται. Βασικές λειτουργίες του δημόσιου σχολείου περνάν πλέον στη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ και όχι τακτικού προϋπολογισμού, άρα σε χρηματοδότηση με ανταποδοτικά κριτήρια, αξιολόγηση κοκ. Οι εργασιακές σχέσεις που το ΕΣΠΑ ορίζει είναι χειρότερες από ποτέ. Για πρώτη φορά στο δημόσιο σχολείο έχουμε ατομική σύμβαση εργασίας, στην οποία αν δεν υπήρχαν οι δυναμικές αντιδράσεις του κόσμου της αδιοριστίας θα είχαμε φτάσει στο σημείο εργαζόμενος στο δημόσιο σχολείο να υπογράφει λευκές συμβάσεις χωρίς μισθολογικά κα ασφαλιστικά δικαιώματα. Και βέβαια για δεύτερη φορά μέσα στο σχολικό έτος οι αναπληρωτές ΕΣΠΑ είναι σε επίσχεση εργασίας, αφού είναι απλήρωτοι. Οι δε νέοι αντιασφαλιστικοί νόμοι αφήνουν πολλούς συναδέλφους χωρίς βιβλιάριο υγείας, χωρίς ταμείο ανεργίας το καλοκαίρι. Αν φέτος αυτή η εικόνα είναι καθημερινότητα του δημοτικού, από τη νέα χρονιά θα είναι και του γυμνασίου και του λυκείου, όπως ανακοίνωσε η Υπουργός και η Υφυπουργός.
Επιπλέον, η εκμηδένιση των διορισμών (το 1 προς 5, γίνεται 1 προς 7, κ.ο.κ. στους διορισμούς) θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη διόγκωση της αδιοριστίας, αλλά και τη μείωση της όποιας προσδοκίας και διεκδίκησης μονιμότητας. Ήδη από πέρσι εκκρεμούν οι διορισμοί διοριστέων συναδέλφων και ακόμα δεν υπάρχει καμία δέσμευση εξασφάλισής τους.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
Δε ζούμε απλώς σε μία εποχή αλλαγών στην εκπαίδευση. Ζούμε στην εποχή του ΔΝΤ και του μνημονίου. Στην εποχή που κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα καταργούνται. Στην εποχή που οι μισθοί πείνας παρουσιάζονται παντεσπάνι. Στην εποχή που η δημόσια υγεία και εκπαίδευση φαντάζει όσο ποτέ άλλοτε δικαίωμα για λίγους και εκλεκτούς. Σε αυτήν την εποχή, λοιπόν, πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και όχι να είμαστε κατώτεροι αυτών. Η υπόθεση των αδιόριστων εκπαιδευτικών, της ελαστικής εργασίας και αδιοριστίας στο δημόσιο σχολείο δεν είναι υπόθεση στην οποία η ομοσπονδία πρέπει να δείξει αλληλεγγύη. Είναι υπόθεση που οι μόνιμοι συνάδελφοι πρέπει να αντιληφθούν ως δική τους. Γιατί οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί ως το πιο αδύναμο και πληττόμενο κομμάτι αυτή τη στιγμή είναι ο μοχλός πίεσης για κατάργηση των κατακτήσεων των μόνιμων εκπαιδευτικών, για αναίρεση βασικών, αυτονόητων στο παρελθόν δικαιωμάτων. Δεν είναι εποχή συνδιαλλαγής με το Υπουργείο Παιδείας, αλλά εποχή επίθεσης σε αυτό και τη συνολική πολιτική του.
Η Ομοσπονδία οφείλει όχι απλώς να τοποθετηθεί, αλλά να δώσει μία δυναμική μάχη για:
· Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση – Ενιαίο Δεκατετράχρονο Δημόσιο Σχολείο (συμπεριλαμβάνεται και η προσχολική εκπαίδευση)
· Μόνιμους μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο σχολείο με μόνη προϋπόθεση το πτυχίο και συνυπολογισμό της προϋπηρεσίας. Καμία εφαρμογή του ατομικού φάκελου προσόντων και του Π.Π.Δ.Ε.
· Κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας. Οι αναπληρωτές συνάδελφοι πρέπει να καλύπτουν μόνο έκτακτες ανάγκες (κενά εξαιτίας άδειας κύησης, εκπαιδευτικής άδειας κοκ)
· Παιδαγωγική επιμόρφωση σε τακτά χρονικά διαστήματα με κόστος του Υπουργείου,χωρίς αυτή να αποτελεί προϋπόθεση για τον διορισμό, αλλά να γίνεται μετά από αυτόν, με εκπαιδευτική άδεια και πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα
· Αντισταθμιστικά προγράμματα σε όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
· Στελέχωση των ειδικών σχολείων με μόνιμους εκπαιδευτικούς και άμεσο καθορισμό οργανικών θέσεων.
· Μείωση των μαθητών ανά τάξη
· Αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία. Όχι στο ΕΣΠΑ
+copy.jpg)
