Για κάποιους ήταν ο φίλος Δημήτρης, για άλλους ο γιος, ο μπαμπάς, ο σύντροφος ζωής, ο συνάδελφος, ο άνθρωπος που έβαλε τέλος στη ζωή του λόγω οικονομικών χρεών. Οι περισσότεροι το μάθαμε από τις ειδήσεις του διαδικτύου...
Ποιος άραγε κρατάει λογαριασμό; Ποιος άραγε ακόμα συγκλονίζεται με μία τέτοια είδηση, όπως συγκλονίστηκε την πρώτη φορά που άκουσε κάτι αντίστοιχο;
Ίσως, εκτός από τη φτώχεια και την πείνα η χειρότερη συνέπεια αυτής της κρίσης είναι η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης ζωής. Την απαξιώνει ο διπλανός σου, την απαξιώνει ο αυτόχειρας, την απαξιώνει το κράτος, την απαξιώνει ένα ολόκληρο σύστημα που μόνος στόχος του είναι να σε κάνει να την απαξιώσεις και εσύ ο ίδιος... Και το ερώτημα, το στοίχημα καλύτερα, είναι αν θα τα καταφέρει...
Ε, όχι, λοιπόν. Να μην τα καταφέρει. Και αν οι φράσεις σου ακούγονται άλλες φορές τετριμμένες, άλλες φορές βαριές και ασήκωτες, λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο. Κανένας δεν ανακάλυψε "το άλλο" εδώ και αιώνες....
Συλλογικός αγώνας για συλλογική αξιοπρέπεια
Συνάδελφε, γνωστέ, φίλε, άνθρωπε Δημήτρη, πραγματικά δεν έπρεπε. Όχι για ηθικούς λόγους, αλλά γιατί είμαστε μείον ένας σε αυτόν τον συλλογικό αγώνα. Είναι δική μας υποχρέωση, όμως, να καλύψουμε το κενό σου και να μην αφήσουμε να δημιουργηθεί άλλο.
Να μη γίνει η απώλεια συνήθειά μας
+copy.jpg)
