“Καλύτερα το μάτι σου παρά το όνομά σου, δεν το 'ξερες, αγάπη μου, πριν κάνεις τα δικά σου”

(στ. τραγουδιού της Άντζ. Δημητρίου. Δε φταίω εγώ, αλλά στο σχολείο δεν είχα ποτέ καθηγητή μουσικής!)

Αχ, Αννούλα μου, τι έπαθες πάλι… Δύο φορές την ίδια μέρα. Το πρωί εκπαιδευτικοί, το απόγευμα φοιτητές, πόσο να αντέξεις και εσύ; Όλη την προηγούμενη χρονιά έβλεπες φαντάσματα από το άγχος σου. Παντού εμφανίζονταν αυτοί οι ανύπαρκτοι αδιόριστοι και στοίχειωναν τις δημόσιες εμφανίσεις σου, τώρα το κακό πολλαπλασιάζεται. Σου έλεγε ο ψυχαναλυτής του κόμματος (για όσους δεν το ξέρουν ο Πρετεντέρης αποφοίτησε από το τμήμα Ψυχολογίας και πλέον με ένα μισθό στο Mega ασκεί και τα δύο του επαγγέλματα): «Μην ανησυχείς, Άννα, μειοψηφίες είναι», τον πίστευες και γύριζες σπίτι να κοιμηθείς ήσυχη. Τώρα, όμως, τι έγινε τώρα; Πού βρέθηκαν και άλλοι; Έκανες τα πάντα χθες το πρωί να τους καθησυχάσεις όλους. Για αριστεία μίλησες (μάλλον απώθησες τα περσινά στο Ι.Μ.Ε.), για κυκλοφοριακή αγωγή (γιατί τόσες ώρες περιπλάνησης στους δρόμους για να βρουν οι μαθητές το νέο τους σχολείο πρέπει να έχουν ειδικές δεξιότητες), για διατροφή με βάση τα τοπικά προϊόντα ( η ανάπτυξη της υπαίθρου θα ξεκινήσει από τους σταθμούς τροφοδοσίας των μαθητών ανά 5χλμ κατά μήκος του δρόμου προς και από το σχολείο), για κέντρα περιβαλλοντικής ανάπτυξης (τώρα που δε θα έχουν σχολείο τα παιδιά θα μπορούν να κάνουν δενδροφυτεύσεις και να σώσουν και την καρέτα καρέτα). Και στους εκπαιδευτικούς έδωσες μεγάλες υποσχέσεις. «Δε θα αφήνουν ποτέ την τάξη». Λύθηκε και το πρόβλημα της στέγασης και επιβίωσής μας. Περικοπές μισθών στους μόνιμους, απλήρωτα δεδουλευμένα στους αναπληρωτές, ανεργία για χιλιάδες εκπαιδευτικούς… αναγκαία μέτρα, αλλά με βάση την κοινωνική πολιτική!!! Τώρα πια όλοι θα έχουμε ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι μας, ένα θρανιάκι να απλώσουμε το κορμάκι μας… και πάνω από όλα ελεύθερο Internet… μην ξεχνάμε τις νέες τεχνολογίες! Και φυσικά επειδή σκέφτηκες και τον πολιτισμό και καταλαβαίνεις τη σημασία του σχολείου ως φορέα κοινωνικοποίησης του ατόμου, ορθότατα επέλεξες να είμαστε πολλοί μαζί. Τέρμα πια στη μοναξιά των μεγαλουπόλεων, στην αποξένωση του διαμερίσματος. Όλοι μαζί στην τάξη! Γνωριμίες, φιλίες, έρωτες, μίση, πάθη… όλα περνάνε μέσα από το σχολείο-γίγαντα, το σχολείο-πόλη!

Αχ, Αννούλα, τίποτα δεν εκτιμάνε πια… Πήρες τηλέφωνο και τον φίλο σου τον Πάγκαλο προχθές και του είπες, «μην ανησυχείς, μειοψηφίες είναι, το είπε και ο Γιάννης», ηρέμησε και αυτός λίγο, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Ο ψυχαναλυτής δεν κατάλαβε το μέγεθος του προβλήματος και τώρα πάλι εσύ πέφτεις σε βαθιά περισυλλογή. Μπορώ πάντα βέβαια, αν θες, να κουβεντιάσουμε πώς ξεπέρασα εγώ τα φιλοσοφικά ερωτήματα που μου δημιούργησες όταν μου έλεγες συνέχεια ότι δεν υπάρχω. Έπαψα να τσιμπιέμαι, να κοιτάζομαι στον καθρέφτη, να προσπαθώ να περάσω μέσα από τοίχους, βρήκα τους άλλους μου συναδέλφους, τους μαθητές μου, τους γονείς τους και κατεβήκαμε μαζί στην πορεία, την απεργία και αποφασίσαμε πως είναι κρίμα όλοι εσείς οι Υπουργοί και οι βουλευτές να πληρώνετε τόσα λεφτά σε ψυχαναλυτές. Θα σας πούμε εμείς την αλήθεια, θα σας σώσουμε. Θα είμαστε συνέχεια μπροστά σας και πού θα πάει θα θεραπευτείτε. Θα δείτε ότι δεν είμαστε μειοψηφίες, ότι υπάρχουμε, ότι μιλάμε σοβαρά και τότε θα το δεχτείτε… για το δικό σας καλό πάντα. Αν πάλι θέλετε να ζείτε σε παράλληλο σύμπαν υπάρχουν και τα ελικόπτερα… Στο καλό και μη μας γράφετε!

Παπαγεωργίου Χρυσούλα,

Αδιόριστη εκπαιδευτικός,

Πρόεδρος της Π.Ε.Α.Ε.