Οι πρώτες εξαγγελίες της Άννας Διαμαντοπούλου ως Υπουργού Παιδείας κατονόμαζαν το σχολείο χωρίς τοίχους… Δύο χρόνια μετά ίσως το μόνο που έχει απομείνει στο δημόσιο σχολείο είναι οι τοίχοι. Ήδη πέρασε ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και τα κενά εκπαιδευτικών παραμένουν, βιβλία δεν υπάρχουν, οι συγχωνεύσεις σχολείων και οι συμπτύξεις τμημάτων έχουν ως αποτέλεσμα τμήματα 25 και 30 μαθητών, τα νέα αναλυτικά προγράμματα εντείνουν τον εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα του σχολείου της αγοράς και της αμάθειας.
Το ασφυκτικό παρόν και το μαύρο μέλλον που το ΔΝΤ, η Ε.Ε., η κυβέρνηση και οι επίδοξοι σύμμαχοί της σχεδιάζουν και υλοποιούν για όλους μας έχουν οδηγήσει και τους μαθητές σε δυναμικές κινητοποιήσεις και σε καταλήψεις σχολείων. Γιατί πραγματικά αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, οι μαθητές μας, δεν έχουν πλέον να χάσουν κάτι. Οι γονείς τους στενάζουν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα, ενώ τα ίδια αντιλαμβάνονται ότι αν δεν αντιδράσουν, αν δεν αγωνιστούν δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα.
Απέναντι τους έχουν την ενορχηστρωμένη επίθεση όλων εκείνων των επίδοξων υπερασπιστών της εύρυθμης λειτουργίας ενός κράτους που τρώει τα παιδιά του. Και δυστυχώς στους εντολοδόχους του Υπουργείου κατατάσσονται και κάποιοι διευθυντές σχολείων, οι οποίοι επιλέγουν το ρόλο του παιδονόμου και όχι του παιδαγωγού, καλώντας εισαγγελείς στα σχολεία, έχοντας ακραίες συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ακόμα και για χειροδικίες. Με δουλοπρεπή συμπεριφορά, άνθρωποι που προφανώς δεν είχαν ποτέ αξιοπρέπεια για να φοβηθούν μην τη χάσουν, γίνονται το δεξί χέρι του Υπουργείου Παιδείας και προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις. Γιατί; Μήπως γιατί νοιάζονται για τις χαμένες ώρες; Αν αυτό συνέβαινε θα είχαν φροντίσει και εκείνοι να μην υπογράψουν ώρες υπεράριθμου προσωπικού, θα είχαν ήδη ανακοινώσει τα πραγματικά κενά στα σχολεία και δε θα τα έκρυβαν με τερτίπια και μαγειρέματα. Μήπως γιατί νοιάζονται για την πρόοδο των μαθητών; Πώς αυτή επιτυγχάνεται σε σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς υλικοτεχνική υποδομή; Κάποιοι δε επικαλούνται ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η παιδεία μπορεί να μας σώσει… Ποια παιδεία; Εκείνη του ανταγωνισμού και της βαθμοθηρίας; Εκείνη της τρομοκράτησης και καταστολής της διαφορετικής άποψης και του αγώνα; Ή μήπως η παιδεία που θέλει απολυμένους τους καθηγητές, που θέλει τους γονείς να βάζουν διαρκώς το χέρι βαθιά στην τσέπη και πλέον να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες της οικογένειάς τους, τους μαθητές να λιώνουν στα θρανία, μαζεύοντας εφόδια για την ανεργία και ακόμα χειρότερα πολλοί από αυτούς να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο για να βγουν πρόωρα στην αγορά εργασίας ως φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό; Το σχολείο των αποκλεισμών, των διαχωρισμών, της αδικίας είναι σίγουρο ότι δεν προσφέρει την παιδεία που οι μαθητές, οι γονείς, οι καθηγητές θέλουμε.
Αυτές τις μέρες οι μαθητές, όπως εδώ και αρκετό καιρό οι φοιτητές, διδάσκουν στους δασκάλους τους, στους γονείς τους, σε όλη την κοινωνία το πιο σημαντικό μάθημα. Το μάθημα του αγώνα για αξιοπρέπεια. Είναι όχι μόνο χρέος μας, όχι μόνο υποχρέωσή μας, αλλά ανάγκη να σταθούμε δίπλα τους και να παλέψουμε όλοι μαζί για… ΖΩΗ. Για τη ζωή που μας κλέβουν μέσα από τα χέρια μας. Ας ενώσουμε, λοιπόν, τις φωνές μας, ας ενώσουμε τις γροθιές μας και να βγούμε στο δρόμο όλοι μαζί.
ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ
+copy.jpg)
