ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2012: Συγκέντρωση Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Μουσείο, 10.30 π.μ.

Το τραγούδι του 8ωρου

Ω αμερικανοί εργάτες κόκκινοι, λευκοί, κίτρινοι, μαύροι

ελάτε,

ψηλά σηκώστε τα κεφάλια, πετάξτε κάτω τα εργαλεία σας,

Στο διάβολο τα αφεντικά.

Στο διάβολο η σειρήνα του εργοστασίου

Αυτή είναι ημέρα των εργαζομένων,

η δική μας μέρα. Εμπρός.

 

 126 χρόνια από την ιστορική εξέγερση των εργατών του Σικάγου, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα,  η συνέχιση της σφαγής της εργαζόμενης πλειοψηφίας βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.   Η νέα απεχθής δανειακή σύμβαση, τα ΜΗΜΟΝΙΑ 1 & 2 σε συμφωνία  με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ έφεραν την απόλυτη φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας ( 439.000  παιδιά  υποσιτίζονται και ζουν σε σπίτια χωρίς θέρμανση, το 1/4 των οικογενειών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, με εισόδημα κάτω των 470€/μήνα. 400.000 οικογένειες δίχως εισόδημα... 60.000 οικογ. σε αδυναμία αποπληρωμής των δανείων. Τέλος 100.000 ανήλικοι εργάζονται για να συνεισφέρουν στην οικογένεια σύμφωνα με τη Unisef ). Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι ατομικές συμβάσεις με εξευτελιστικούς μισθούς, τα καθημερινά αμέτρητα κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, τα τεράστια ποσοστά ανεργία για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα για τους νέους, οι 150.000 απολύσεις στο δημόσιο ως το 2015, οι φθηνοί  και ελαστικά  εργαζόμενοι, η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων μετά το «κούρεμα», το ξεπούλημα της δημόσιου πλούτου στους δανειστές μας γυρίζουν αιώνες πίσω.

Οι μεγαλειώσεις κινητοποιήσεις των προηγούμενου διαστήματος αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι δε μένους απαθείς, δε θα ανεχτούν τον εξευτελισμός τους. Είναι ανάγκης, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, όλοι μαζί –εργαζόμενοι και άνεργοι– να δώσουμε έναν δυναμικό αγώνα διαρκείας για αυτά που μας παίρνουν, για αυτά που μας αξίζουν

ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΟΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑ

 ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ, ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ

Μερικά ιστορικά στοιχεία

Η Πρωτομαγιά είναι, ως γνωστόν, μια ημέρα – ορόσημο για το εργατικό κίνημα και έχει αφήσει πίσω της πολλούς νεκρούς που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο του αγώνα. Την Πρωτομαγιά του 1884 στο συνέδριο της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας, μετά από θυελλώδη συνεδρίαση, πάρθηκε η απόφαση να γίνουν κινητοποιήσεις για το πολυπόθητο οχτάωρο, κατάκτηση που κερδήθηκε πολύ αργότερα με θυσίες, για να γίνει συντρίμμια στη σημερινή εποχή που η εργασία μετονομάστηκε σε απασχόληση και οι εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε απασχολήσιμους και… αναλώσιμους. Δύο χρόνια αργότερα, στις αρχές του Μάη του 1886 στο Σικάγο εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες με τις οικογένειές τους συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Haymarket, για να διαδηλώσουν και να διεκδικήσουν με ειρηνικό τρόπο καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ψηλότερα μεροκάματα, για να μπορούν να συντηρήσουν τα σπίτια τους, και λιγότερες ώρες δουλειάς, για να μην «εξοντώνεται» το μυαλό και το σώμα τους. Η τεράστια διαδήλωση χτυπήθηκε σχεδόν απρόκλητα και ανελέητα από τις αστυνομικές δυνάμεις και πνίγηκε στο αίμα. Άφησε, όμως, χωρίς άλλο, το μεστωμένο πια σπόρο της, παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και απ’ άκρη σ’ άκρη φλογίστηκε η γη από το δίκαιο αγώνα που βάδιζε με πισωγυρίσματα, βιαιότητες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αμέτρητα θύματα

Η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Η πρώτη συγκέντρωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στην πρωτεύουσα της χώρας μας (είχαν προηγηθεί κάποιες άλλες σε άλλες πόλεις) διοργανώθηκε το 1892 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Το όραμα του πρωτεργάτη του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει κανείς ότι περικλείεται στη φράση του: «Παν άτομον δια της 3ώρου εργασίας του ημερησίως θα απολαμβάνει δικαιωματικώς όλων των απολαύσεων και των αγαθών, άτινα απολαμβάνουσι σήμερον άτομα αποκαλούμενα πλούσιοι».

Ακολούθησε ο δεύτερος εορτασμός τον αμέσως επόμενο χρόνο με μπροστάρηδες και πάλι τον Καλλέργη και τον Πλάτωνα Δρακούλη. Κατά τη διάρκειά του, οι 2000 περίπου διαδηλωτές ζητούσαν οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική μέριμνα για τα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Οι εορτασμοί συνεχίστηκαν όπως και οι εργατικοί αγώνες που γεμίζουν ολόκληρα βιβλία με την ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Στα 1924, έκτακτα μέτρα του στρατού και της αστυνομίας την Πρωτομαγιά στην πλατεία Κοτζιά είχαν ως αποτέλεσμα ένα νεκρό εργάτη.

Το Μάη του 1936 η Θεσσαλονίκη συνταράσσεται από την απεργία των καπνεργατών. Οι κινητοποιήσεις καταλήγουν από την αστυνομία του Μεταξά σε σφαγή. Ο πρώτος νεκρός (9 Μαΐου) από τους τριάντα είναι ο εικοσιπεντάχρονος Τάσος Τούσης που ο χαμός του μαζί με το μοιρολόι της μάνας του Κατίνας ενέπνευσαν στο Γιάννη Ρίτσο το συγκλονιστικό Επιτάφιο.

Την 1^η Μαΐου 1944 οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούν 200 Έλληνες αγωνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ένας απ’ αυτούς, ο Νίκος Μαριακάκης άφησε πίσω του το εξής σημείωμα: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος».

Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών απαγορεύτηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, κάθε εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά.

Στα 1975, μετά την πτώση της δικτατορίας, ο υπουργός εργασίας Κ. Λάσκαρης μετέτρεψε την απεργία σε… αργία, προσπαθώντας να κάνει πράξη τη διακήρυξή του περί κατάργησης της ταξικής πάλης, ενώ το 1976, ανήμερα Πρωτομαγιάς, σκοτώθηκε ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκος Παναγούλης, σ’ ένα πολύ ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα.